Schets ik een te negatief beeld? 

‘Vakantienotities en impressies’ Zo luidt de kop van een luchtig artikel uit het Limburgs Dagblad, opgetekend in juli 1977. “Dinsdag hadden we de drukste dag van dit seizoen”, vertelt ons mevrouw Beckers, één van de badmeesters in het Glanerbrook. En wat verder staat: “Als er om 10 uur geen zon is, komt ook niemand meer”, aldus de heer L. Geurts, restauranthouder van het Glanerbrook. “Het weer is alsmaar zo wispelturig. Dinsdag was ’t nog zo mooi, we hadden toen dik 6.000 bezoekers, terwijl het woensdag hier triest leeg was.” Verderop komen wat kinderen aan het woord van het vakantiewerk uit Meerssen. De boodschap is duidelijk: ze hebben het helemaal niet koud. Met de kanttekening dat pap niet mag zwemmen en mam watervrees heeft.

 

Het artikel komt uit de inmiddels historische plakboeken van wijlen Jan Cloodt, bij leven directeur van de Sportfondsenbaden in Geleen. Met de ogen van 2024 terugkijkend op dit verhaal, is een prachtig tijdsbeeld opgetekend. Wisselende ‘wispelturige’ weersomstandigheden, relatief koud tijdens de zomervakantie, volwassenen die niet kunnen zwemmen en voorspelbaar gedrag van gasten die niet meer komen als om 10.00 uur de zon niet schijnt. Zoveel is er dus niet veranderd. Wat wel is veranderd, is de aanspreekvorm. ‘Mevrouw Beckers’ en ‘de heer L. Geurts’ werden met respect beschreven. Dus niet Joke Beckers en Lord Geurts, maar genoemd met de achternaam. Ik was zelf als 17-jarige destijds werkzaam in Glanerbrook, toen nog sec een openluchtbad gelegen in een parkachtige omgeving in Geleen. In die leerschool sprak zelfs ik mijn collega’s niet direct met hun voornaam aan. Ze waren stukken ouder dan ik en in mijn opvoeding had ik geleerd ‘oudere of onbekende’ mensen aan te spreken met u. En ja, ik was 17 toen ik als badmeester, ook bij 6.000 gasten, toezicht hield bij de 50-meter bassins van Glanerbrook.

Lees ook: Rookvrij buitenbad: hoe doe je dat?

En daar verschilt het tijdsbeeld enorm met dat van heden ten dage. Bij het lezen moest ik denken aan een wethouder die niet blij was met de inzet van een beveiligingsbedrijf in een openluchtbad. In mijn hart moet ik hem gelijk geven. Het is kostenverhogend en zou maatschappelijk gezien niet nodig moeten zijn. Eigenlijk is het van de zotte dat bij een bezoek aan een vrijetijdsvoorziening veiligheid buiten de bassins moet worden bewaakt door daarvoor opgeleide beveiligers. En toch is het helaas nodig: dealen, gebruiken, roken op de bassinranden, overmatig alcoholgebruik, het niet opvolgen van aanwijzingen van de toezichthouders, verbale agressie naar medewerkers. Om nog maar te zwijgen over de escalatie op een corrigerende opmerking van een andere zwembadgast. Een lont is helaas snel aangestoken. Schrale troost voor de wethouder: helaas staat dat lokale zwembad niet alleen voor de opgave om gasten in het gareel te houden. Schets ik een te negatief beeld? Misschien, want het is zeker niet alle dagen schering en inslag met ongewenst gedrag. Maar we zijn helaas wel op een punt aangekomen dat de veiligheid van medewerkers en gasten niet alleen meer kan worden overgelaten aan de badmeester, zelfs niet als hij een training in de-escalatie heeft gevolgd.

Op het moment dat ik deze column schrijf, berichten de media over prostitutie op toiletten van middelbare scholen, handel in drugs, het meenemen van steekwapens, vechtpartijen in overblijflokalen onder de kop ‘hommeles op Nederlandse scholen’. Droevig en tekenend voor ontwikkelingen in onze samenleving. Ik kan persoonlijk geen harde conclusies trekken hoe het zover heeft kunnen komen. Maar ik sta wel achter mijn keuzes veiligheidsbedrijven in te schakelen, in combinatie met het aan de voordeur helder communiceren wat de gedragsregels zijn om het zwembad te bezoeken. Dat het bezoek aan de vrijetijdsvoorziening binnen de spelregels dient plaats te vinden, werkt voor een belangrijk deel van de gasten preventief. Zo blijft het voor iedereen gezellig.